„Jak w niebie” Marc Levy

 

(zdjęcie okładki z internetu)

„Arthur wstał i podszedł do drzwi, przekręcił zamek i odwrócił się na pięcie. (…)

-Widzę, że przez Twój dom przetoczyła się wojna, a ty przegrałeś?

Arthur milczał.

-Rozumiem, poddali Cię torturom , przecięli struny głosowe.(…)

-Nie mam pojęcia dokąd się wybierasz, ale jeśli między ludzi, radziłbym zrzucić te łachy i ubrać się normalnie. Mógłbyś też umyć przynajmniej twarz.”

  
"Wyobraź sobie, że chcesz zrozumieć, czym jest rok życia; zapytaj o to studenta, który oblał roczny egzamin. A miesiąc życia? Porozmawiaj o tym z matką, która urodziła wcześniaka i czeka, aby go wyjęto z inkubatora. A tydzień? Zapytaj człowieka, który pracuje w fabryce czy kopalni, żeby wyżywić rodzinę. Dzień? O tym powiedzą ci zakochani, rozdzieleni przez los i czekający na następne spotkanie. Czym jest godzina? O to trzeba zapytać osobę cierpiącą na klaustrofobię, którą awaria uwięziła na godzinę w windzie. Sekunda: popatrz w oczy człowiekowi, któremu udało się uniknąć wypadku samochodowego."

(„Jak w niebie” Marc Levy)

Książkę kupiłam gdzieś na wyprzedaży i stwierdzam, 

że całkiem dobrze się ją czytało do poduszki. 

Może (przynajmniej dla mnie)
nie jest to jakiś znany autor, 

ale opisuje ciekawą historię.
Polecam na taką pogodę jaką teraz mamy :) 

Udanego weekendu

Pozdrawiam

Ania!